ΠΑΖΛ

το μέλλον ανήκει σε αυτούς που... βασικά ούτε καν

το μέλλον ανήκει στο παρόν του και να μας γράφει
το τελευταίο που θέλω είναι να γίνω ένα παζλ,
ένα αίνιγμα
ένας γρίφος
για τις επόμενες γενιές.

10
100
1000 κομματιών
100
10
1 ευρώ

υπήρξαν άσχημα βράδια
γάτες από άλλη διάσταση μας επιτέθηκαν
οι τοίχοι βάφτηκαν μπλε
μυστικοί πράκτορες κρύβονταν σε κάθε σκιά
και τέρατα πυροδοτούσαν τρομαχτικούς ήχους έξω απ’ τα σπίτια μας
ήταν καλύτερα όμως
από τα βράδια
που έστω για λίγο νόμισα
πως δεν πιστεύεις
ότι θα ζήσουμε και καλύτερες στιγμές
ότι μπορούμε
αν όχι να αλλάξουμε
να καούμε έστω
με σαγήνη, με πάθος, με διάρκεια.

αυτά είναι για μας ένα τίποτα
θα ξεθάψουμε τον Σαίξπηρ
και θα τον διορίσουμε προσωπικό μας μάγειρα
χάσαμε τόσα πικνικ
για μαλακίες
και εγώ το τελευταίο που θέλω είναι να γίνω ένα παζλ για τις επόμενες γενιές
δε θα υπάρχουν άλλωστε παιδιά να το λύσουν
μα θα υπάρχουμε εμείς.

Να Εξαπολύσουμε Καμήλες Ενάντια Στους Εχθρούς Μας

ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ

ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΕΔΩ => https://peanutsbowl.com/2018/06/20/%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%AE%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85/

ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΙΚ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΕΔΩ => https://www.facebook.com/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB-%CE%A6%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%B1-281829992338026/

ΑΠΛΑ ΒΑΣΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

TA ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΣΑ ΣΟΒΑΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΝΟΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΙΡΑΝ,ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΟΡΕΑΣ,ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ -ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ- ΗΘΙΚΟΥΣ.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

το ποίημα του Αλέξανδρου δεν πήγε και πολύ καλά
αγχωθήκαμε; ούτε στο ελάχιστο
οι σχέσεις αμερικής-βόρεια κορέας πάνε να φτιάξουν, θα λυθεί το μακεδονικό,
ο συριακός εμφύλιος, θα ξανανέβουν τα μπιτκόινς
θα πέσει η ανεργία κάτω από το 21%
όλα θα φτιάξουν
αλλά ο κόσμος θα θέλει την Κωνσταντινούπολη (μου λέει ένας βλάκας, μίζερος αναρχικός που πίνει απ’ τη μπύρα μου)
ο κόσμος ελάχιστα θέλει την Κωνσταντινούπολη
παρά μόνο αν είναι με τζατζίκι, πατάτες, ντομάτα, κρεμμύδι, μαρούλι
θέλει μια Κωνσταντινούπολη απ’ όλα ο κόσμος
γιατί αυτό που ποθεί πραγματικά είναι ένα γύρο χοιρινό απ’ όλα
ούτε πολέμους, ούτε τίποτα
να αράξει
να φάει
να γαμήσει
να πολεμήσει με πλαστικά σπαθιά, να δει το μουντιάλ, να πιεί τις μπύρες του
να αράξει λίγο ακόμα
και τα λοιπά
μην πιστεύετε και πολύ αυτούς που λένε ότι θέλουν να πεθάνουν
και εγώ θέλω να πεθάνω
αλλά κατά βάση
απλά θέλω να εξηγήσω σε μια κομμουνίστρια πως είναι ΑΚΡΩΣ ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΟ να πιούμε από ένα σφηνάκι πριν φιλήσουμε ο ένας τον άλλο
και πως εντάξει δεν πειράζει που δε με θέλει αλλά πρέπει
να εκμεταλλευτεί την παρουσία μου για
α) να κατανοήσει τη σημασία της αισθητικής στο σύγχρονο πολιτικό βίο
β) υποστηρίξει την Ουρουγουάη στο Μουντιάλ του 2018 στη Ρωσία.

Γράμματα στην Ν. #11

#10 https://pareklinonasti.blogspot.com/2017/07/10.html

Ωραία λοιπόν.

Να γράφεις ένα γράμμα σημαίνει: Nα μην ασχοληθείς για λίγη ώρα με το να βλέπεις memes, να μην εμπλακείς σε τυχαίους, άκυρους διαλόγους, να μη δεις άλλο, ακόμα ένα βιντεάκι, να μην ακούσεις για χιλιοστή φορά και “ειρωνικά” το ίδιο σάπιο μουσικό κομμάτι που ξέρεις απ’ έξω αλλά δε σ’ αρέσει καθώς και να μην…

Μια σειρά πράγματα ακόμα.

Οκέι δεν είναι και μεγάλη θυσία το ομολογώ. Αυτή μπορώ να κάνω για σένα στην παρούσα φάση. Θα μπορούσα να ετοίμαζα το επόμενο προτζεκτ ζωής, που θα ταράξει την ανθρωπότητα ή όπως θες πες το (εδώ ήθελα να γράψω “ή whatever”αλλά  ένας φίλος με κράζει που πετάω συχνά αγγλικές λέξεις). Εναλλακτικά θα μπορούσα απλά να τρέχω για την καθημερινή επιβίωση…

[διάλλειμα από το γράψιμο για χάζεμα φέισμπουκ ]

…για την καθημερινή επιβίωση και να είμαι περήφανος για αυτό. Να βαριέσαι, τι περίεργο πράγμα σε έναν κόσμο που όλοι τρέχουν, δεν προλαβαίνουν, δεν τους φτάνει ο χρόνος (περιλαμβάνει και εσένα τον ίδιο αυτό).

[δεύτερο, μικρότερο σαφώς διάλλειμα για χάζεμα φέισμπουκ]

Οπωσδήποτε είναι ένα τελείως παράλογο πράγμα το να βαριέσαι. Η ζωή στον πλανήτη είναι πλέον υπερβολικά ενδιαφέρουσα. “Είμαστε ένα κλικ πριν τα διαστημικά ταξίδια”, “15 νεκροί και 40 τραυματίες μετά από επίθεση του Ισραήλ στις θέσεις του Συριακού Αραβικού Στρατού”, “Πώς να γυρίσετε όλη την Ελλάδα με 100^Ε”, “-υπέροχο κορίτσι. –δεν καταλαβαίνω γιατί ενθουσιάζεσαι”, “Ερευνητές ζητούνται από πανεπιστήμιο στην Κίνα, μισθός ικανοποιητικός”, “-υπέροχο κορίτσι. –ωραία άκου τις συμβουλές μου…”

Αλήθεια, παρεπιπτόντως τι σκατά; (εδώ θα έγραφα wtf, αλλά εξήγησα ήδη το γιατί δε το κάνω). Πότε καθιερώθηκε το έθιμο να λες κάπου, σε κάποιον ότι σ’ αρέσει μια κοπέλα και να σου απάντα προσφέροντας (επιτυχημένα ή όχι, δεν έχει σημασία) tips and hints για να τη ρίξεις; Προσφορά τεχνογνωσίας για το πώς να δουλέψει μια μηχανή; Εγώ νιώθω σα να προσπαθούν μου καταρρίψουν μια θρησκεία. Φυσικά και είναι κακό. Ποια αλήθεια; Ποια πρακτικότητα; Γιατί όλη αυτή η βίαιη εισβολή του ορθολογισμού σε χώρους που δε του ανήκουν; Πρέπει όντως να εκλαμβάνεται κάθε φράση που λέμε ως ένα ερώτημα, ως μια υπεύθυνη δήλωση, αίτηση προς μια υποτιθέμενη καφκική κυβέρνηση; Ή μήπως πρέπει να εκλαμβάνεται σώνει και ντε ως μια απόπειρα να καταλάβουμε χώρο από κάποιον άλλο, επειδή ο χώρος είναι δήθεν περιορισμένος και δεν αρκεί για όλους. Μα γιατί να μη μιλάς, απλώς για να μιλάς, απλώς για να σε ακούσει, όσο σε ακούσει ο εαυτός σου; Γιατί να μη μιλάς για να διευρύνεις το διαθέσιμο χώρο για όλους αντί να τον καταλάβεις για εσένα και τα φιλαράκια σου;

Είμαστε λίγο ή πολύ, όλοι μας (και εγώ και εσύ επομένως) εθισμένοι σε μια στάση άμυνας. Ποτέ άλλοτε οι ταυτότητες δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους τόσο αυστηρά διαχωρισμένο από τους άλλους εαυτούς. Ένας άνθρωπος μιλάει για κάτι δικό του και νιώθουμε την ανάγκη να του απαντήσουμε σα να θίγει τους δικούς μας Θεούς. Έτσι όλοι πρέπει να βρίσκονται σε μια διαρκή επιτήρηση, όλοι πρέπει να θεωρούνται εχθροί, ειδικά απ’ τη στιγμή που δεν είναι και τόσο δηλωμένοι σύμμαχοι μας μεν, αλλά και λίγο κατώτεροι από εμάς δε. Τι εξαιρετικό να δομείς όλες σου τις σχέσεις σε αυτή τη βάση. 

Στόχος: να γίνουμε όλοι σύμμαχοι, απλά εγώ να κάνω ένα κλικ παραπάνω κουμάντο εδώ.

Έχουμε πάθει Αμερική σα να λέμε.

Για να μην το πολιτικοποιούμε και πολύ το θέμα όμως, μιας και έχουμε να μιλήσουμε και αρκετό καιρό. Τα νέα μου. Είμαι εντάξει θα έλεγα απλά δε θα το πω επειδή δεν παίζει να μη το χαλάσει κάτι. Φυσικά απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο που αισθάνομαι ελεύθερο το μυαλό μου. Ίσως το απολαμβάνω πάρα πολύ θα έλεγε κάποιος, με τίμημα φυσικά να καούν τα επόμενα δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες.

Λέω να μη σε ρωτήσω τι κάνεις. Είναι μια ερώτηση που αποφεύγω να κάνω στους ανθρώπους γύρω μου, αλλά σε διαβεβαιώνω πως εύχομαι για τα καλύτερα. Που και που με πιάνω να μη θέλω 100% το καλό, το καλύτερο για κάποιον δικό μου. Το αναπληρώνω με το να εργάζομαι, με το ζόρι αν χρειαστεί, 101% για το συμφέρον του στα παρασκήνια. Δεν έχει σημασία να νιώθεις τύψεις για τα όποια αρνητικά σου συναισθήματα προς κόσμο που δε τα αξίζει. Μπορείς πάντα να επιλέξεις να εργαστείς εναντίον τους, έτσι ώστε στο τέλος της ημέρας να έχεις κερδίσει το δικαίωμα σε αυτά, σε άλλα, σε οτιδήποτε. Μην πιάσουμε το θέμα της ελεύθερης επιλογής κι αν υπάρχει γιατί θα κλαίμε μέχρι αύριο.

Γυρίζοντας Αθήνα –είχα πάει ταξίδι, έχω βγάλει βιβλίο, θα τα μάθεις από αλλού αυτά, γενικώς θα μαθαίνεις, αν μαθαίνεις, από αλλού για μένα κι είναι κομματάκι θλιβερό αυτό –

[τρίτο διάλλειμα για δημιουργία meme, που μου βγήκε πολύ ωραίο εδώ που τα λέμε]

Γυρίζοντας Αθήνα λοιπόν είχα προφανώς καταφέρει να μείνω με μηδέν ευρώ και μηδέν λεπτά. Με τίποτα. Δε μου πέρασε ούτε λεπτό απ’ το μυαλό να γκρινιάξω στα σοβαρά γιατί έχω μείνει υπερβολικές φορές με τίποτα χωρίς να νιώθω, αντίθετα με τώρα, έστω σχετικά κομπλέ, έστω σχετικά ανθρώπινα.

Αυτό το “ανθρώπινα” είναι ένα ενδιαφέρον συναίσθημα. Νομίζω πως είναι και σου προτείνω να το δεις και εσύ έτσι, ο πιο ωραίος χαρακτηρισμός για ένα έργο τέχνης που του λείπει η ορμή, η δυνατότητα να μαγέψει, να κάψει, να προκαλέσει παγκόσμιους πόλεμους, να εξαλείψει την σκέψη, να τα κάνει όλα νερό που κοχλάζει. Το “ανθρώπινα” σου παίρνει όλα τα παραπάνω και σου δίνει για αντάλλαγμα έναν καφέ, ένα βιβλίο, μια καρέκλα και ένα χαμόγελο. Παίρνει όλη τη ζωή, όλη τη δύναμη της αισθητικής και την κάνει ένα αίνιγμα, μια προφητεία για το μέλλον, για τις επόμενες γενιές. Αλλά τουλάχιστον διατηρεί την ελπίδα ζωντανή, όχι απαραίτητα για σένα, για εμάς, για τους κοντινούς μας, ζωντανή για…

[τέταρτο διάλλειμα για φέισμπουκ, σορυ, σορυ]

Διατηρεί την ελπίδα ζωντανή για μια μέρα που η αισθητική θα τηρεί τις προϋποθέσεις της, θα εκπληρώνει τις προσδοκίες που γεννά, μια μέρα που κάθε άνθρωπος θα μπορεί να γίνει και επομένως θα γίνεται, ηθοποιός ή μέλος ορχήστρας. Και αυτά τα δύο επαγγέλματα θα είναι οι τελευταίες κοινωνικές τάξεις που θα υπάρξουν στον πλανήτη. 

Δε χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω.

Και τέλος πάντων δε νομίζω πως έχω το δικαίωμα να γκρινιάζω για τα λεφτά, στην πραγματικότητα μου είχαν μείνει κάτι τελευταία και τα πέταξα σε έναν πλανόδιο που τραγουδούσε το «Ελεφαντάκι», του Δεληβοριά σε έναν δρόμο της επαρχίας.

Ε φταίω και εγώ μωρέ. 

χεχεχε

Φιλάκια
Καρδούλα

Φώντας

Ανάληψη Ευθύνης Για Την Απελευθέρωση Ενός Φασίστα

ΔΙΗΓΗΜΑ ΣΤΟ ΜΠΟΛ ΦΥΣΤΙΚΙΑ
ΔΙΚΟ ΜΟΥ

ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ => ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΙΝΚ => https://peanutsbowl.com/2018/05/20/%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7-%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7/


ΟΧΙ ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΝΑΙ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΒΙΟΥΖ, ΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ. ΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ. ΜΕ ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΛΕΦΤΑ ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ ΑΓΟΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΑΖΕΙΣ. ΒΑΣΙΚΑ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ, ΜΕΣΑΙΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΑΝΗΛΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΑΖΟΥΝ. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΜΗ ΜΕ ΠΡΗΖΕΤΕ.

Πώς να καταλάβετε ότι γνωρίσατε ένα υπέροχο άνθρωπο

αρχικά δεν υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι, δεύτερον
στην περίπτωση που γνωρίσετε έναν τέτοιο
δεν υπάρχει περίπτωση να το παραδεχτεί
αντ' αυτού αναζητήστε σε αυτόν
την πολυχρωμία και τη μονοχρωμία ταυτόχρονα,
την έλλειψη πλάνων για το μεσημεριανό φαγητό,
το ενδιαφέρον για το πως κατασκευάζονται οι φλογέρες.
ένας υπέροχος άνθρωπος
αποκλείεται να σας πει κάτι καινούργιο
ένας υπέροχος άνθρωπος
αποκλείεται να σας πει κάτι που θα συμφωνισετε
ένας υπέροχος άνθρωπος
αποκλείεται να τσακωθεί μαζί σας για μια άποψη.
παραμένει πιστός στο δόγμα πως οι μάχες δεν κερδίζονται με ένα "Ναι έχεις δίκιο!"
αλλά με σιωπή και με ένα ψιθύρισμα στο βάθος της: "Βρε λες;"
ένας υπέροχος άνθρωπος
έχει παραιτηθεί από κάθε πόλεμο πριν σας γνωρίσει
δεν περιμένει το τέλος του κόσμου για να κλάψει, κατηγορήσει, ουρλιάξει,
αγκαλιαστεί με το Θεό
αλλά είναι ευχαριστημένος και με ένα κυριακάτικο πικ-νικ μαζί του,
χωρίς δημοσιογραφικές ερωτήσεις τύπου "Γιατί Κύριε έφτιαξες τις καμηλοπαρδάλεις με τόσο μεγάλο λαιμό;''

δεν πρόκειται φυσικά να βρείτε έναν τέτοιο άνθρωπο
παρόλα αυτά, αν τυχόν συναντηθούν οι δρόμοι σας,
θυμηθείτε πως κανείς δεν είναι τέλειος
θυμηθείτε πως σκοπός σε αυτή τη ζωή είναι να κάψουμε ζωντανούς
όλους τους κατασκευαστές "παζλ" ανά τον κόσμο.
καθαρίστε το μυαλό σας, σπάστε τους καθρέφτες που δε σας χρησιμεύουν στο σεξ

και επιτέλους
αν θέλετε να προσφέρετε και εσείς κάτι
εξηγήστε σε έναν υπέροχο άνθρωπο
πως κι αν καραφλιάσει τελείως κάποια στιγμή στη ζωή του
η ψυχή έχει άπειρες φούχτες από εφεδρικά μαλλιά, τρίχες
που  μπορούμε να τις βάφουμε συνεχώς με ό,τι χρώμα γουστάρουμε.
εξηγήστε σε έναν υπέροχο άνθρωπο πως μετά το καλό φαΐ, τα δυνατά ναρκωτικά, το νερό
υπάρχει το τσάι
κι όποιος φτάσει ως εκεί, δε γυρίζει ποτέ του πίσω.

Προσπαθώντας να φιλήσεις χωρίς κρανίο.

Πηδάς από μάρμαρο σε πλάκα

για να δεις τι βάθος έχει το χώμα
στριφογυρίζεις την απόγνωση στο στόμα
για να καταλάβεις τι γεύση έχει
περνάς από φωτιά σε τσουρούφλισμα
για να νιώσεις τι σημαίνει καθαριότητα.

Τρέμουλο υπαρκτό, σοβαρό, κυρίαρχο
βλέμματα και σκέψεις κρύβονται
κάτω απ’ τον καναπέ για να μη το συναντήσουν

τι θα γίνει με τη σοκολάτα;
τι θα γίνει με τα κεράσια;
ως πότε θα καθόμαστε πάνω τους;

(χωρίς παρεξήγηση,
δε σας αποκαλώ “Κυρίους”
γιατί φοράω πολύ σκόνη στη γλώσσα μου)