Γράμματα στην Ν. #10

#9 http://pareklinonasti.blogspot.gr/2017/03/9.html

Ήταν Ιούλης του 2017 και...

Άσχετο darling αλλά αφού συνεχίζουμε να τα λέμε, θα ήθελα να σου γράψω, πως είμαι περίπου τόσο τεχνοφοβικός αναφορικά με τα social media, όσο τα χρησιμοποιώ, δηλαδή πάρα πολύ. Σκεφτόμουν εδώ και πολύ καιρό να δοκιμάσω ένα καινούργιο αλλά δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τον τρόπο λειτουργίας του. Άσε καλύτερα, facebook και blogger, πάντα με ρουφιάνους έκανα παρέα, τώρα θα αλλάξω;

Τι άλλο; Μια που λέμε για social media, χαίρομαι πάρα πολύ που δεν έκανα ποτέ share αυτή τη βλακειούλα που "ποστάρουν" διάφοροι ότι "κάπου, κάποιος μιλάει στον ψυχίατρο του για σένα". Μπα... Εγώ δεν μιλάω ποτέ στον ψυχίατρο μου για σένα, διότι, όπως θα ξέρεις φαντάζομαι πολύ καλά, οι ψυχίατροι, οι ψυχόλογοι κοστίζουν πάρα πολύ. Ποιός έχει λεφτά στις μέρες μας για να ξοδέψει το ένα τέταρτο μιας συνεδρίας για να μιλήσει για τη γκόμενα ή τον γκόμενο. Εντάξει κάποιοι το κάνουν και δε θα το κρίνω, εγώ δε θα το έκανα όμως, διότι θεωρώ πως το κύριο χαρακτηριστικό του έρωτα δεν είναι το πάθος (που το έχω χεσμένο κιόλας ως αξία) αλλά η αταλάντευτη πεποίθηση για την αυταξία του. Άπαξ' και χρειάζεσαι ψυχολόγο, ψυχίατρο να κάτσει να σου πει αν ο τάδε άνθρωπος σου κάνει καλό ή κακό ή αν τον θες πραγματικά και πόσο τον θες και γιατί, ας το καλύτερα. Έδω και κύριε γιατρέ έχω έρθει επειδή θέλω τα φαρμακάκια μου, με την τάδε αφήστε να ξέρω εγώ καλύτερα, ο καθένας το επάγγελμα του σε αυτόν τον πλανήτη έτσι δεν είναι; Καταμερισμός εργασίας από τότε που κατεβήκαμε απ' τα δέντρα και δεν συμμαζεύεται το πράγμα. 

Κι άλλωστε πόσο εκβιαστικό είναι να πεις σε κάποιον ότι «Χθες είπα στο γιατρό μου για σένα». Έχουμε ξεφύγει τελείως.

Τέλος πάντων αυτά για τους ψυχιάτρους, πρόσφατα ανάκαλυψα πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις αντιψυχωτικά σαν ηρεμιστικό. Το έμαθα φυσικά από φίλους που παίρνουν αντιψυχωτικά. Γιατί να χρησιμοποιεί κάτι τέτοιο ένας άνθρωπος σαν και μένα που είτε δεν κοιμάται καθόλου, είτε κοιμάται σαν μοσχαράκι, δηλαδή τελείως αναίσθητα; Έχω πνιγεί στο άγχος τώρα τελευταία. Ναι εντάξει είπαμε να μην είμαι πρότυπο αλλά το φανταζόμουν λίγο πιο κουλ το αντι-μικροαστιλίκι. Βιώνω μια κατάσταση διαρκής κρίσης και ταχυπαλμίας. Ζω σε μεσοαστική περιοχή όπως ξέρεις κι αυτό το κάνει ακόμα χειρότερο, κάθε στιγμή πιστεύω πως είναι η τελευταία μου, και κάθε διάψευση αυτού, κάθε καλή στιγμή δηλαδή, τη βιώνω ως παγίδα, ως ένδειξη για τα επόμενα που θα έρθουν.

Κι εσύ; Και εσύ τι είσαι; Μια κατάσταση διαρκής κρίσης και ταχυπαλμίας σε μια μεσοαστική περιοχή. Όμορφο. Αλλά δεν μου αρέσει το δράμα πλέον, δεν μου αρέσει το πάθος, απολαμβάνω την ηρεμία, οι καλύτερες στιγμές είναι αυτές που παίζω με τη γάτα μου ή που συζητάω ήρεμα με ανθρώπους και καταλήγουμε σε κάποιο εφαρμόσιμο συμπέρασμα. Χαρούμενος νιώθω όχι τόσο όταν βλέπω μήνυμα σου (και Θεέ μου εντάξει, λίγα πράγματα μου προκαλούν κρίσεις διπολικότητας, όσο η επικοινωνία μαζί σου) αλλά όταν ανακαλύπτω ένα καινούργιο μαγαζί με καφέ κάτω από ένα ευρώ το ποτήρι (το προηγούμενο έκλεισε). Κοινώς είμαι η βαρεμάρα προσωποποιημένη και καλά κάνω, θαρρώ είμαι πιο χρήσιμος έτσι, όχι πως η χρησιμότητα ήταν ποτέ στους άμεσους στόχους μου.

Αλλά σκεφτόμουν αυτές τις μέρες, τώρα που άλλοι απ' τους φίλους μου πάνε να δουλέψουν σεζόν, άλλοι πάνε για συνεντεύξεις (με τα γνωστά αποτελέσματα) κι άλλοι μιλάνε και ψάχνονται για δουλειά ή σχολιάζουν το πόσο δεν θέλουν -με καμία παναγία- να δουλέψουν, γενικότερα για το προλεταριάτο. Ναι εντάξει. Έχω βάλει πολύ νερό στο κρασί μου αλλά παραμένω ο ίδιος άνθρωπος που ανέκαθεν φοβάται μέχρι αηδίας για τη ζωή του. Το θεωρώ προσόν όμως ως ένα βαθμό. Οι εργάτες αγάπη μου ή τουλάχιστον πολλοί απ' αυτούς δεν παραδέχονται ανοιχτά ότι φοβούνται ή ακόμα χειρότερα δεν φοβούνται. Ίσως επειδή είμαστε ακόμα μικροί; Ποιός ξέρει... Πάντως είναι θλιβερό, ένας μεγαλύτερος φόβος για το θάνατο, μια μεγαλύτερη καταννόηση για την αδυναμία θα βοηθούσαν. Γιατί μέχρι τώρα αυτό που συμβαίνει είναι ότι είμαστε γεννημένοι σε μια χώρα που απ' το πρωί ως το βράδυ ακούμε πως έχει πρόβλημα υπογεννητικότητας, μα τα ποσοστά ανεργίας είναι υψηλά. Κι η γενιά μας παει οικειοθελώς και σαπίζει, οι πιο χαζοί τουλάχιστον, σε "μαλακά" ή "σκληρά" ντραγκζ, νόμιμα ή παράνομα για να έχει κάτι να κάνει μέχρι τον επόμενο πόλεμο που θα απελευθερώσει μερικές θέσεις στην αγορά εργασίας. Ή εναλλακτικά συλλαμβάνεται και σκοτώνεται φορώντας φανέλες εταιρειών σε διάφορα χρώματα και σχήματα. Καμιά φορά θυμάται και να αγαπήσει. Μα είμαστε δυστυχώς όλοι μας ή οι περισσότεροι από εμάς τόσο πολύ εθισμένοι στην κτητικότητα (εντάξει τουλάχιστον μερικοί δεν το κρύβουμε) που αναλλώνουμε ένα τόσο ωραίο συναίσθημα φτιάχνοντας για αυτό στρατόπεδα, δικαστήρια, στίβους πάλης και σταθμούς πρώτους βοηθειών. Είναι να απορείς αν τελικά έχουμε προγραμματιστεί να σκεφτόμαστε ιεραρχικά και οποιοσδήποτε άλλος τρόπος σκέψης ενστικτωδώς μας απωθεί.

Όπως και να έχει. Την προηγούμενη φορά που σου έγραψα ήμουν πιο αισιόδοξος, τώρα με έχει πάρει ξανά από κάτω. Όχι δε φταις, αντιθέτως, πως θα μπορούσες άλλωστε. Απλά αναρωτιέμαι μερικές φορές, γιατί, ενώ καταλαβαίνουμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία που μας φωνάζει όλη μέρα ότι δεν ενδιαφέρεται με κανέναν τρόπο για εμάς, ότι η κηδεία μας της κοστίζει λιγότερο απ' ότι η περίθαλψη μας, πάμε και πέφτουμε μόνοι μας με τα μούτρα στη μηχανή του κιμά; Θέλουμε άραγε να τεστάρουμε αν μπλοφάρει; Δεν πρόκειται για μπλόφα. Κι εδώ σου έχω ένα μικρό tip-γρίφο. Πρέπει να σώσεις τον εαυτό σου darling. Κυρίως γιατί είναι υπέροχος (αυτό βλέπω τουλάχιστον εγώ), δηλαδή πρέπει να σώσεις το τομάρι σου, σε απλά ελληνικά κι ωστόσο οι άνθρωποι που κοιτάνε μόνο το τομάρι τους δεν αξίζουν τίποτα, παρα μόνο θλίψη και λύπηση. Δεν γίνεται να μείνεις ακριβώς όπως είσαι και να την παλέψεις κιόλας αλλά πρέπει ωστόσο να προσπαθήσεις, έτσι δεν είναι;

Κι άλλωστε έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, για καθέναν προλετάριο και προλετάρια που περνάει τα τριάντα, έχουμε και ένα μικρό θαύμα. Σωστά;

Και κάτι πάνω της

Φυτεύω παλάμες και χέρια 

στον κήπο μου 
για να χω κάποιον να μου γνέφει «Αντίο!» το πρωί. 

Υπάρχει κάτι 
που ενώνει τους λαούς του κόσμου; 
Η συνήθεια να αποφεύγεις τη μετακίνηση με ταξί. 

Μια οποιαδήποτε προοπτική  
θα μας έσωζε απ’ την κατάθλιψη. 
Η προοπτική μιας κηδείας με δημόσια δαπάνη; 

Πόσα θα γίνονταν ρε παιδί μου,  
αν σταματούσαμε να πίνουμε καφέδες έξω! 
Μα τι θα έκαναν τότε όσοι δουλεύουν σε καφετέριες; 

Σε συνέντευξη για δουλειά 

αν ρωτήσουν «Γιατί να σε προσλάβω;» 
απαντήστε «Τράβα ψόφα ρε καραγκιόζη!» 
 
Οι τριγύρω άνθρωποι μιλάνε για τον εαυτό τους στη διαπασών, 
απ’ την κόκα πίνω μόνο το ντεπόν και πετάω τα υπόλοιπα. 
Και κάτι πάνω της με ηρεμεί. 
 
Εκείνη προσπαθεί να ρουφήξει τη ζωή όπως η ηλεκτρική σκούπα τη σκόνη. 
εγώ είμαι περισσότερο η σκόνη. με ξεκολλάνε με ένα βρεγμένο πανί απ' το αγαπημένο μου έπιπλο
επειδή περιμένουν επισκέπτες.

Σκέφτομαι πως «Θα μπορούσα να πεθάνω»,
μα αμέσως το πνίγω  στο «Θα μπορούσα να ζήσω;» 
Και κάτι πάνω της με ηρεμεί. 

Ο θάνατος κάποιου άλλου

Έχει πλάκα

που οι περισσότεροι άνθρωποι
μιλώντας για το θάνατο
λέμε
όχι ότι πεθαίνουμε
αλλά «Ο θάνατος μου»
και προσθέτουμε τον χρόνο και τον τρόπο που θα συμβεί.
Έχει πλάκα γιατί έτσι
βγάζεις τον θάνατο έξω από εσένα
σαν να ήταν κάτι διαφορετικό, πχ ένα κατοικίδιο
που σου κάνανε δώρο όταν ήσουν μικρός
και έχεις ξεμείνει μόνος στον κόσμο
αναγκασμένος να το φροντίζεις.

μια μέρα
παθαίνεις καρδιακό
-αν και νέος, αν και σε είχαν προειδοποιήσει-
πεθαίνεις, σε ανακαλύπτουν μέρες μετά απ’ την μπόχα
και από πάνω σου
ένα μικρό κατάμαυρο γατάκι με φουντωτή ουρά
με τις σάρκες σου πασαλειμμένες ακόμα στα μούτρα του
να νιαουρίζει στους γείτονες σου
«Μιάου-μιάου», «Θα με πάρετε μαζί σας;»
Τίποτα το ιδιαίτερο,
αν ζούσες θα μπορούσες να πεις ότι δεν σε αφορά το θέμα.

Τα πλάσματα «Ουφ!» και η εκτροφή τους.

Τα «Ουφ!» είναι βρώμικα και μαλλιαρά. Οι μέχρι τώρα πληροφορίες λένε πως πλησιάζουν άτομα μεγαλύτερα των 13-14.
Στο μέλλον όμως, όλα αυτά θα αποδειχτούν βλακείες, θα φανεί
πως τα «Ουφ!» αγαπάνε τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Εμφανίζονται ένα-ένα ή και πολλά μαζί,
αλλά το πιο σύνηθες
είναι να εμφανίζεται ένα μονάχο του
παίζοντας το ρόλο του ανιχνευτή
κι αν βρει πρόσφορο έδαφος
τότε μόνο
ακολουθεί το υπόλοιπο κοπάδι.

Στα περισσότερα σπίτια επιτρέπεται η κατοχή «Ουφ!» από την εφηβεία και μετά. Συνήθως σε κάθε άτομο αντιστοιχεί ένα «Ουφ!», καμιά φορά κάποιος επιλέγει την φροντίδα δύο ή ακόμα και τεσσάρων, αλλά
-και εδώ πολλοί επισημαίνουν την ομοιότητα μεταξύ των «Ουφ!» και της ακμής-
ενώ γενικά το να έχει κάποιος «Ουφ!» δεν θεωρείται τίποτα το ανησυχητικό, υπερβολικά μεγάλος αριθμός από αυτά τα ζώα
εκλαμβάνεται ως σημάδι αρρώστιας και παρακμής. Ο κόσμος τρομάζει, αηδιάζει ή νιώθει μέχρι και μίσος. Μάταια κάποιοι επισημαίνουν πως η εκτροφή των «Ουφ!» ήταν παλιότερα ένα χόμπι των αριστοκρατών και όχι μια περιθωριακή ασχολία. Όποιος έχει «Ουφ!» σπίτι του και δεν τα στειρώνει, ώστε να μειώνεται διαρκώς ο αριθμός τους, θεωρείται ανεύθυνος και σύντομα απομονώνεται απ’ τους γύρω του.

Εν’ τέλει αφού η κατοχή «Ουφ!» είναι μάλλον αρνητική, γιατί δεν τα σκοτώνουν όλα;
Θα αναρωτηθεί κάποιος.
Νομίζω πως ισχύει το ίδιο όπως με τα σπάνια είδη φιδιών ή με τους κροκόδειλους, που αφού ο άνθρωπος εξολόθρευσε τα 9/10 απ’ όσα υπήρχαν στη φύση, έκλεισε τα υπόλοιπα σε ζωολογικούς κήπους. Κι όταν κάποιος γκρινιάζει για την εξόντωση όσων δεν πρόλαβαν να γίνουν εκθέματα, οι υπόλοιποι απαντάνε «Μα ήταν πολύ επικίνδυνα!». Έτσι λοιπόν τα «Ουφ!» είναι επικίνδυνα, αλλά πρέπει να διατηρούνται σε έναν μικρό αριθμό για τη συντήρηση του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας.

Έχω μερικές εκατοντάδες στο σπίτι.

Τα βρίσκω υπέροχα. Κάθε πρωί περιμένουν το φαγητό τους. Ξυπνάω και τους γεμίζω την ταΐστρα τους. Τα χαϊδεύω. Γουργουρίζουν. Κάθε χρόνο τα θηλυκά γεννάνε μερικά ακόμα. Χαρίζω κάποια σε φίλους, μόνο στους πολύ κοντινούς, αλλά τα περισσότερα μένουν σε μένα.

Πιστεύω πως είναι πολύ χρήσιμα σαν κατοικίδια.

Μπορούν να σε βοηθήσουν  να γίνεις φεμινιστής
ή να πιάσεις δουλειά σα ντελιβεράς και να σου αρέσει,
να σε κάνουν να μελετήσεις τη λογοτεχνία της ναζιστικής Γερμανίας
και να καταλάβεις πως οι καλύτεροι ναζί δεν ήταν ναζί.
Μπορούν να σώσουν τον γάμο σου με το αλκοόλ
χωρίς να επιδιορθώσουν το τζάμι που ράγισε.
Μπορούν να σε κάνουν να μαδάς μια μαργαρίτα με τις ώρες
και να είσαι ευχαριστημένος με αυτό.
Να σε κάνουν να γίνεις ο Andy, ο Joseph, ο André,
ακόμα ένας που του αρέσουν οι καστανές
ή τίποτα,
άμα καταφέρουν να είσαι εντάξει με το να είσαι τίποτα
αυτό είναι ένα θαύμα.

Τα «Ουφ!» είναι υπέροχα πλάσματα
σου δίνουν το κουράγιο να ξυπνάς μια ώρα νωρίτερα το πρωί,
μια ζωή αργότερα το βράδυ,
να χαμογελάς, να προσπαθείς χωρίς την ανάγκη ελπίδας, να αποτυγχάνεις
χωρίς την ανάγκη απογοήτευσης,

να φυτεύεις μια μικρή συκιά στα μέρη που δε συμβαίνουν, όλες οι αυτοκτονίες που είχες υποσχεθεί.

Υπέροχα πλάσματα.
Θέλετε και εσείς;
Υιοθετήστε κανένα αδέσποτο.
Δεν μου περισσεύει ούτε ένα «Ουφ!» να σας δώσω.

But the sun shone upon the sleeping earth

Κι η γη

γύρισε και του ‘πε:
«Τι θες ρε μαλάκα τόσο πρωί,
κοιμάμαι ακόμα».

Σηκώθηκε κι αυτός λοιπόν, 
πέταξε κάτι πρόχειρο πάνω του
και σύρθηκε ως την πόρτα.
Με την παλάμη στο χερούλι ακόμα,
σκέφτηκε
«Μήπως να γυρίσω πίσω;».
Σκέφτηκε
να γύριζε πίσω,
να της έλεγε ότι δεν ήθελε και τίποτα σπουδαίο,
πως απλά ήταν πολύ όμορφη έτσι όπως κοιμόταν
κι ότι δεν θα την ξυπνούσε άμα δεν ήθελε.
«Άστο καλύτερα»,
αποφάσισε. Δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα.  Άνοιξε την πόρτα, βγήκε έξω
κι ύστερα την έκλεισε πίσω του,
χωρίς να ακουστεί ούτε “Κιχ”.

Στον υπόλοιπο κόσμο όλα συνέχιζαν στον ίδιο ρυθμό,
μερικοί ήλπιζαν να φυτέψουν αρκετά δέντρα
για να καλύψουν αυτά που κάηκαν, άλλοι
συνέχιζαν να γράφουν παιδικά παραμύθια
που όλα τους άρχιζαν με τη φράση «Μια φορά και ένα καιρό…»
Κι άλλοι αναφωνούσαν με έκπληξη:
«Υπήρξαν τουλάχιστον έξι εκατομμύρια νεκροί στους θρησκευτικούς πολέμους που ακολούθησαν την μεταρρύθμιση του Λούθηρου», «Ουάου!»

Πράγματι, έξι εκατομμύρια δεν ήταν και λίγα.

Πού λοιπόν είναι το έγκλημα;

Ο Δημιουργός, όταν εξετάζει τα οράματα της νύχτας βρίσκει προγνώσεις μελλοντικών συμφορών. Ο πιτσιρικάς τραβάει το περίστροφο του, το πιάνει σταθερά και έτσι επισύρει τη δυσμένεια του Παντοδύναμου. Με τα δύο χέρια σημαδεύει και πυροβολεί ακριβώς στο στομάχι. Το χτύπημα της σφαίρας τον ρίχνει πίσω και τον κοπανάει πάνω στον τοίχο. Καταφέρνει να ρίξει την στερνή του σφαίρα και κατεβάζει τον πολυέλαιο. Μια συνωμοσία για το δημόσιο συμφέρον του είπε να κάνει μασάζ ανάμεσα στα ούλα του βάζοντας κάτι ξυλαράκια που ανάμεσα στα δόντια του, κουνώντας τα πέρα-δώθε πριονωτά, να μαλακώνουν έτσι τα ούλα. Παίρνει ένα τέτοιο ξυλαράκι, ανοίγει το στόμα του αηδιασμένος και το χώνει στα ούλα του με χέρι που τρέμει. Ο πιτσιρικάς ξαναρίχνει, η μια του σφαίρα κομματιάζει το συκώτι του και η άλλη του ξεσκίζει το στήθος. Πιστεύω ότι ποτέ δεν απαρνήθηκε τη ζωή όσο αυτή ήταν άξια να διατηρηθεί. Και ο εκούσιος θάνατος του είναι ωφέλιμος στην κοινωνία, αφού την απαλλάσσει από ένα ολέθριο μέλος…

Είναι ασέβεια, λέγει η ΚΕ να θέτει κανείς τέρμα στη δεισιδαιμονία, να χτίζει σπίτια, να καλλιεργεί τη γη ή να ταξιδεύει στον ωκεανό και να επαναστατεί ΕΤΣΙ εναντίον του Οδοντιάτρου μας. Και γιατί όχι αυτοκτονία, λέγω εγώ; Η αρρώστια και η αναπηρία οφείλεται βασικά σε δικιά σας αμέλεια, παραβλέπετε κάτι επειδή δε σας αρέσει και γίνεται ακόμα πιο δυσάρεστο επειδή το αμελείτε και στη συνέχεια το αμελείτε ακόμα πιο πολύ. Τα μικροκαθήκοντα της καθημερινής ζωής γίνονται δυσάρεστα και βαρετά επειδή φαντάζεστε ότι είστε φορτωμένος με πόνο και αρρώστια, με ντροπή και φτώχεια, αλλά η ζωή ενός ανθρώπου δεν έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα για το σύμπαν από τη ζωή ενός στρειδιού.

Τι νόημα έχει λοιπόν ένας πιτσιρικάς που, κουρασμένος από τη ζωή και κυνηγημένος από τον πόνο και τη μιζέρια, υπερνικά γενναία όλους τους φυσικούς τρόμους του θανάτου και δραπετεύει απ’ αυτή τη σκληρή σκηνή;

Χαλαρώστε το πρόσωπο σας και κουνήστε το ξυλαράκι
βρείτε το σημείο που τρέχει αίμα.
πάνω-κάτω
απαλά-σταθερά
Ξεπεράστε αυτές τις ψυχολογικές αναστολές σας και θα δείτε ότι
Η ανατροπή κρατών και αυτοκρατοριών εξαρτάται από το πιο μικρό καπρίτσιο ή πάθος ξέχωρων ατόμων 
Που λοιπόν είναι το έγκλημα στο ότι βγάζω μερικές ουγγιές αίμα από το φυσικό τους κανάλι;
Όσο πιο εύκολα το κάνετε τόσο λιγότερο χρειάζεται να το κάνετε. Όποιος έμαθε να μην κάνει τίποτα θα τα βρίσκει όλα έτοιμα.

Και τώρα έχω να ταΐσω κάτι αδέσποτες γάτες και να κάνω μάθημα στο λεπροκομείο.

Γράμματα στην Ν. #9

#8 http://pareklinonasti.blogspot.gr/2016/04/8.html
#10 http://pareklinonasti.blogspot.com/2017/07/10.html

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος

Που λες, θα σου 'χα γράψει τουλάχιστον τρεις μέρες νωρίτερα αλλά είχα πιεί λίγο παραπάνω και ξέρεις, επειδή είμαι πολύ στρέιτ-ετζ αυτή την περίοδο μου βγήκε κάπως ενοχικά το όλο πράγμα και δεν μπορούσα να γράψω ή να κάνω γενικώς παραγωγικά πράγματα. Ας είναι. Θα μπορούσα να σου είχα γράψει και δυο-τρεις μήνες πριν άρα τι σημασία έχουν τρεις μέρες. Σωστά;

Η ζωή μου αυτήν την περίοδο: Διάβασμα – Σχολή – Σπίτι – Διάβασμα – Ύπνος. Στο ενδιάμεσα όλων αυτών πρέπει να θυμάμαι τα εξής: Να τρώω αλλά όχι πολύ. Να γυμνάζομαι λίγο αλλά όχι πολύ για να μην φρικάρω. Να πηγαίνω ψυχίατρο. Να πηγαίνω για καμιά μπίρα για να βλέπω καναν άνθρωπο αλλά όχι συχνά γιατί τα όποια λεφτά υπάρχουν πάνε στον ψυχίατρο. Να κοιτάζω καμιά κοπέλα για να θυμάμαι πως είναι οι κοπέλες. Και αυτά. Παράλληλα πρέπει να προσέχω κιόλας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις από ποιο στενό θα πεταχτεί ένας ακόμα ανώμαλος ψυχοπαθής να σου πει τη δικιά του παρανοϊκή θεωρία για τον κόσμο και τους ανθρώπους, την οποία προφανώς και δεν ενδιαφέρεσαι να ακούσεις. Διότι το θέμα δεν είναι να αποκαταστήσουμε την τρέλα ως μια εναλλακτική εκδοχή της πραγματικότητας και να την εντάξουμε στη ζωή μας μαζί με τους τρελούς, αλλά αντίθετα, να κατανοήσουμε τη λογική ως μια εναλλακτική εκδοχή της ψυχοπάθειας και να την πετάξουμε στα τρελάδικα μαζί με τους ψυχάκηδες. Να κλειδωθούμε όλοι μαζί υγιείς και μη στη Λέρο(που δεν υπάρχει πια) και να σφάξουμε ο ένας τον άλλο! Αντικοινωνικό ακούγεται ε; Ναι αν πιστεύεις πως τα σύγχρονα κράτη και η ζωή σε αυτά είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Τέλος πάντων, σε άλλα νέα απ’ την Ελλάδα, ναρκωτικά τέλος για μένα σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού. Τις ακολουθώ ευλαβικά φυσικά. Τόσο ευλαβικά που έχω ξεμείνει δυο-τρεις μήνες τώρα με μια ταμπλέτα (υποθέτω ότι μεταφράζουμε έτσι το blotter) lsd στο σπίτι και δεν βρίσκω έναν άνθρωπο να το δώσω έστω και τσάμπα. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα της νεολαίας σήμερα και στο λέω με βάση τις λίγες αλλά αρκετά στοχευμένες συναναστροφές μου με νεαρούς σε ηλικία χρήστες. Όλοι ψήνονται για χόρτα, κόκες, αμφεταμίνες ακόμα και πρέζες. Ο βαθμός αντίστασης τους είναι σχετικός και εξαρτάται απ’ τις καταβολές του καθενός αλλά σε γενικές γραμμές εν’ τέλει θα πάρουν κάτι απ’ τα παραπάνω ή και όλα τα παραπάνω πολλές φορές και ανάμεικτα. Όλα στα πλαίσια, καλώς ή κακως, της κατανάλωσης και της διασκέδασης του εδώ και του τώρα. Και έτσι καταλήγει ο άλλος να έχει να κοιμηθεί τρεις μέρες απ’ τις αμφεταμίνες ή να έχει  γυρίσει πέντε μπαρ όλο το βράδυ τσιτωμένος απ’ τις μυτιές. Χρόνο που δεν τον θεωρεί χαμένο ούτε ρίσκο για την υγεία του, αλλά άμα του πεις να φάει κάνα μανιταράκι και να αράξει ένα απόγευμα στον καναπέ του για λίγη ενδοσκόπηση θα αρχίσει να τρέμει σα το ψάρι λες και του είπες να πάει πίσω στο χρόνο να σκοτώσει τον Χίτλερ. Απ’ όλα τα πράγματα που θεωρούνται ναρκωτικά εκεί έξω τα μοναδικά, για την ώρα τουλάχιστον, που έχουν να προσφέρουν κάτι στο ανθρώπινο μυαλό είναι τα ψυχεδελικά, τα οποία βέβαια είναι και αυτά στα οποία σημειώνεται η χαμηλότερη χρήση. Ε καλά ούτε από αυτά παίρνω πλέον αλλά δεν πειράζει, άμα έρθεις καμιά βόλτα από τα μέρη μας και μου έχει μείνει το blotter πες μου να στο δώσω.

Για την προσωπική μου ζωή; Ανύπαρκτη μέχρι αηδίας. Σε μεγάλο βαθμό κατ’ επιλογή. Γενικά τρέχω απ’ το πρωί ως το βράδυ για διάφορα θέματα που παλιότερα απέρριπτα ως μικροαστικά, καριερίστικα, δεξιούλικα και τέτοια επίθετα. Τώρα βεβαία που έχω κάνει ό,τι μαλακία μπορούσα να κάνω στη ζωή μου και τρέχω και δε φτάνω να τα μαζέψω, ενώ παράλληλα σκάνε κάθε είδους παραννοικές καταστάσεις, άλλος τρελαίνεται, άλλος πέφτει στην πρέζα, άλλον τον κυνηγάνε φασίστες, άλλος έχει καρκίνο, το τελευταίο που αντέχω να κάνω είναι να μπω στη διαδικασία του φλερτ, των ραντεβού ενώ παράλληλα πιο κάζουαλ καταστάσεις δε με συγκινούν και μάλλον δεν τις συγκινώ ούτε και εγώ. Κι είναι και κάτι άλλο. Ας πούμε ότι μ’ αρέσει μια κοπέλα. Πριν κάτι μήνες μου βρήκε τελικά ο γιατρός τι σκατά έχω. Παίρνω ένα χαρτί που γράφει πάνω διάφορα, διατροφικές διαταραχές, καταθλίψεις και κυρίως διπολική διαταραχή(γλυτώνω στρατό γιέ!). Πάντα ήξερα ότι η διάθεση μου αλλάζει απότομα, ότι κάνω βλακείες, ότι έχω χοντρές μεταπτώσεις και τα λοιπά. Εγώ τα απέδιδα σε μια ποιητική διάθεση που έχω για τη ζωή και σε μια αγάπη για τον σουρεαλισμό. Τελικά έπρεπε να πάρω μερικά χαπάκια. Τα παίρνω τα χαπάκια λοιπόν και η ζωή μου όντως βελτιώνεται (δεν αισθάνομαι ότι με καταπιέζει ο γιατρός μου ή κάτι τέτοιο). Μόνο που να, όταν θα νιώσω την παρόρμηση, ας πούμε, να πω σε κάποια «Ξέρεις, μη φύγεις, έρχομαι να σε δω» δεν μπορώ πια να έχω εμπιστοσύνη στο μυαλό μου ότι θα το εννοεί. Εντάξει κανείς ποτέ δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στο μυαλό του 100% αλλά εγώ φοβάμαι πως για την ώρα έχω τραυματίσει σοβαρά αυτόν τον δεσμό που μας επιτρέπει να λέμε και να κάνουμε αυτό που σκεφτόμαστε, αν όχι συνέχεια έστω μερικές φορές.

Πάντως δεν κλαίγομαι. Καταγραφή κάνω. Είμαι καλύτερα απ’ ότι ήμουν έξι μήνες πριν και ελπίζω να συνεχίσει έτσι. Μαζί με μένα τη γλύτωσαν και αρκετοί από αυτούς που φοβόμουν ότι θα πάμε πακετάκι μαζί για τα σκουπίδια, άρα όλα καλά και είμαι παράλληλα αρκετά ευτυχής να βλέπω κόσμο που με όσο κουράγιο έχει αγωνίζεται να αλλάξει μερικά πράγματα. Επομένως ναι, έχω και καλά νέα. Κι αν ο κύριος Fondue(έτσι υπογράφω πλέον) τέλος πάντων δεν είναι και πολύ καλά στα μυαλά του για να φλερτάρει, να βγει ραντεβού ή κάτι τέτοιο, ε δεν χάλασε και ο κόσμος. Μπορεί πάντα να πέσω σε καμιά παράξενη που έχει έρθει για ένα βράδυ μόνο στην Αθήνα, να μιλήσουμε λίγο, να περπατήσουμε βόλτα όλη την πόλη το ίδιο βράδυ και το πρωί να παραδεχτούμε ο ένας στον άλλο ότι δεν έχουμε ιδέα τι σκατά θα κάνουμε στη ζωή μας. Ε και μετά απλά θα φύγει δεν νομίζω να καταλήξει κάπου. Είπαμε μην περιμένουμε και θαύματα. Μερικές φορές πρέπει να αρκούμαστε στο να φτιάχνουμε μια όμορφη εικόνα.

Φυσικά και δεν είναι εύκολο τι περίμενες;

Ειλικρινά δικός σου και με την πεποίθηση πως την ιστορία πρέπει να την διαβάζουμε απ’ την πρώτη φορά ως φάρσα.

Φ.Φ.

ΥΓ. Έχω ψηθεί για τα καλά ή μάλλον έχω δεσμευτεί στον εαυτό μου με την επόμενη κοπέλα που θα βγω (όταν με το καλό, δηλαδή σε αρκετά χρόνια όπως βλέπω τα πράγματα) να της πάρω τριαντάφυλλα. Ναι βασικά, ένα. Φυσικά και θα φρικάρει. Άρα ο στόχος είναι να μας κάτσει η μεθεπόμενη. Εκτός κι αν χμ…