Ο θάνατος κάποιου άλλου

Έχει πλάκα

που οι περισσότεροι άνθρωποι
μιλώντας για το θάνατο
λέμε
όχι ότι πεθαίνουμε
αλλά «Ο θάνατος μου»
και προσθέτουμε τον χρόνο και τον τρόπο που θα συμβεί.
Έχει πλάκα γιατί έτσι
βγάζεις τον θάνατο έξω από εσένα
σαν να ήταν κάτι διαφορετικό, πχ ένα κατοικίδιο
που σου κάνανε δώρο όταν ήσουν μικρός
και έχεις ξεμείνει μόνος στον κόσμο
αναγκασμένος να το φροντίζεις.

μια μέρα
παθαίνεις καρδιακό
-αν και νέος, αν και σε είχαν προειδοποιήσει-
πεθαίνεις, σε ανακαλύπτουν μέρες μετά απ’ την μπόχα
και από πάνω σου
ένα μικρό κατάμαυρο γατάκι με φουντωτή ουρά
με τις σάρκες σου πασαλειμμένες ακόμα στα μούτρα του
να νιαουρίζει στους γείτονες σου
«Μιάου-μιάου», «Θα με πάρετε μαζί σας;»
Τίποτα το ιδιαίτερο,
αν ζούσες θα μπορούσες να πεις ότι δεν σε αφορά το θέμα.

Τα πλάσματα «Ουφ!» και η εκτροφή τους.

Τα «Ουφ!» είναι βρώμικα και μαλλιαρά. Οι μέχρι τώρα πληροφορίες λένε πως πλησιάζουν άτομα μεγαλύτερα των 13-14.
Στο μέλλον όμως, όλα αυτά θα αποδειχτούν βλακείες, θα φανεί
πως τα «Ουφ!» αγαπάνε τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Εμφανίζονται ένα-ένα ή και πολλά μαζί,
αλλά το πιο σύνηθες
είναι να εμφανίζεται ένα μονάχο του
παίζοντας το ρόλο του ανιχνευτή
κι αν βρει πρόσφορο έδαφος
τότε μόνο
ακολουθεί το υπόλοιπο κοπάδι.

Στα περισσότερα σπίτια επιτρέπεται η κατοχή «Ουφ!» από την εφηβεία και μετά. Συνήθως σε κάθε άτομο αντιστοιχεί ένα «Ουφ!», καμιά φορά κάποιος επιλέγει την φροντίδα δύο ή ακόμα και τεσσάρων, αλλά
-και εδώ πολλοί επισημαίνουν την ομοιότητα μεταξύ των «Ουφ!» και της ακμής-
ενώ γενικά το να έχει κάποιος «Ουφ!» δεν θεωρείται τίποτα το ανησυχητικό, υπερβολικά μεγάλος αριθμός από αυτά τα ζώα
εκλαμβάνεται ως σημάδι αρρώστιας και παρακμής. Ο κόσμος τρομάζει, αηδιάζει ή νιώθει μέχρι και μίσος. Μάταια κάποιοι επισημαίνουν πως η εκτροφή των «Ουφ!» ήταν παλιότερα ένα χόμπι των αριστοκρατών και όχι μια περιθωριακή ασχολία. Όποιος έχει «Ουφ!» σπίτι του και δεν τα στειρώνει, ώστε να μειώνεται διαρκώς ο αριθμός τους, θεωρείται ανεύθυνος και σύντομα απομονώνεται απ’ τους γύρω του.

Εν’ τέλει αφού η κατοχή «Ουφ!» είναι μάλλον αρνητική, γιατί δεν τα σκοτώνουν όλα;
Θα αναρωτηθεί κάποιος.
Νομίζω πως ισχύει το ίδιο όπως με τα σπάνια είδη φιδιών ή με τους κροκόδειλους, που αφού ο άνθρωπος εξολόθρευσε τα 9/10 απ’ όσα υπήρχαν στη φύση, έκλεισε τα υπόλοιπα σε ζωολογικούς κήπους. Κι όταν κάποιος γκρινιάζει για την εξόντωση όσων δεν πρόλαβαν να γίνουν εκθέματα, οι υπόλοιποι απαντάνε «Μα ήταν πολύ επικίνδυνα!». Έτσι λοιπόν τα «Ουφ!» είναι επικίνδυνα, αλλά πρέπει να διατηρούνται σε έναν μικρό αριθμό για τη συντήρηση του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας.

Έχω μερικές εκατοντάδες στο σπίτι.

Τα βρίσκω υπέροχα. Κάθε πρωί περιμένουν το φαγητό τους. Ξυπνάω και τους γεμίζω την ταΐστρα τους. Τα χαϊδεύω. Γουργουρίζουν. Κάθε χρόνο τα θηλυκά γεννάνε μερικά ακόμα. Χαρίζω κάποια σε φίλους, μόνο στους πολύ κοντινούς, αλλά τα περισσότερα μένουν σε μένα.

Πιστεύω πως είναι πολύ χρήσιμα σαν κατοικίδια.

Μπορούν να σε βοηθήσουν  να γίνεις φεμινιστής
ή να πιάσεις δουλειά σα ντελιβεράς και να σου αρέσει,
να σε κάνουν να μελετήσεις τη λογοτεχνία της ναζιστικής Γερμανίας
και να καταλάβεις πως οι καλύτεροι ναζί δεν ήταν ναζί.
Μπορούν να σώσουν τον γάμο σου με το αλκοόλ
χωρίς να επιδιορθώσουν το τζάμι που ράγισε.
Μπορούν να σε κάνουν να μαδάς μια μαργαρίτα με τις ώρες
και να είσαι ευχαριστημένος με αυτό.
Να σε κάνουν να γίνεις ο Andy, ο Joseph, ο André,
ακόμα ένας που του αρέσουν οι καστανές
ή τίποτα,
άμα καταφέρουν να είσαι εντάξει με το να είσαι τίποτα
αυτό είναι ένα θαύμα.

Τα «Ουφ!» είναι υπέροχα πλάσματα
σου δίνουν το κουράγιο να ξυπνάς μια ώρα νωρίτερα το πρωί,
μια ζωή αργότερα το βράδυ,
να χαμογελάς, να προσπαθείς χωρίς την ανάγκη ελπίδας, να αποτυγχάνεις
χωρίς την ανάγκη απογοήτευσης,

να φυτεύεις μια μικρή συκιά στα μέρη που δε συμβαίνουν, όλες οι αυτοκτονίες που είχες υποσχεθεί.

Υπέροχα πλάσματα.
Θέλετε και εσείς;
Υιοθετήστε κανένα αδέσποτο.
Δεν μου περισσεύει ούτε ένα «Ουφ!» να σας δώσω.

But the sun shone upon the sleeping earth

Κι η γη

γύρισε και του ‘πε:
«Τι θες ρε μαλάκα τόσο πρωί,
κοιμάμαι ακόμα».

Σηκώθηκε κι αυτός λοιπόν, 
πέταξε κάτι πρόχειρο πάνω του
και σύρθηκε ως την πόρτα.
Με την παλάμη στο χερούλι ακόμα,
σκέφτηκε
«Μήπως να γυρίσω πίσω;».
Σκέφτηκε
να γύριζε πίσω,
να της έλεγε ότι δεν ήθελε και τίποτα σπουδαίο,
πως απλά ήταν πολύ όμορφη έτσι όπως κοιμόταν
κι ότι δεν θα την ξυπνούσε άμα δεν ήθελε.
«Άστο καλύτερα»,
αποφάσισε. Δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα.  Άνοιξε την πόρτα, βγήκε έξω
κι ύστερα την έκλεισε πίσω του,
χωρίς να ακουστεί ούτε “Κιχ”.

Στον υπόλοιπο κόσμο όλα συνέχιζαν στον ίδιο ρυθμό,
μερικοί ήλπιζαν να φυτέψουν αρκετά δέντρα
για να καλύψουν αυτά που κάηκαν, άλλοι
συνέχιζαν να γράφουν παιδικά παραμύθια
που όλα τους άρχιζαν με τη φράση «Μια φορά και ένα καιρό…»
Κι άλλοι αναφωνούσαν με έκπληξη:
«Υπήρξαν τουλάχιστον έξι εκατομμύρια νεκροί στους θρησκευτικούς πολέμους που ακολούθησαν την μεταρρύθμιση του Λούθηρου», «Ουάου!»

Πράγματι, έξι εκατομμύρια δεν ήταν και λίγα.

Πού λοιπόν είναι το έγκλημα;

Ο Δημιουργός, όταν εξετάζει τα οράματα της νύχτας βρίσκει προγνώσεις μελλοντικών συμφορών. Ο πιτσιρικάς τραβάει το περίστροφο του, το πιάνει σταθερά και έτσι επισύρει τη δυσμένεια του Παντοδύναμου. Με τα δύο χέρια σημαδεύει και πυροβολεί ακριβώς στο στομάχι. Το χτύπημα της σφαίρας τον ρίχνει πίσω και τον κοπανάει πάνω στον τοίχο. Καταφέρνει να ρίξει την στερνή του σφαίρα και κατεβάζει τον πολυέλαιο. Μια συνωμοσία για το δημόσιο συμφέρον του είπε να κάνει μασάζ ανάμεσα στα ούλα του βάζοντας κάτι ξυλαράκια που ανάμεσα στα δόντια του, κουνώντας τα πέρα-δώθε πριονωτά, να μαλακώνουν έτσι τα ούλα. Παίρνει ένα τέτοιο ξυλαράκι, ανοίγει το στόμα του αηδιασμένος και το χώνει στα ούλα του με χέρι που τρέμει. Ο πιτσιρικάς ξαναρίχνει, η μια του σφαίρα κομματιάζει το συκώτι του και η άλλη του ξεσκίζει το στήθος. Πιστεύω ότι ποτέ δεν απαρνήθηκε τη ζωή όσο αυτή ήταν άξια να διατηρηθεί. Και ο εκούσιος θάνατος του είναι ωφέλιμος στην κοινωνία, αφού την απαλλάσσει από ένα ολέθριο μέλος…

Είναι ασέβεια, λέγει η ΚΕ να θέτει κανείς τέρμα στη δεισιδαιμονία, να χτίζει σπίτια, να καλλιεργεί τη γη ή να ταξιδεύει στον ωκεανό και να επαναστατεί ΕΤΣΙ εναντίον του Οδοντιάτρου μας. Και γιατί όχι αυτοκτονία, λέγω εγώ; Η αρρώστια και η αναπηρία οφείλεται βασικά σε δικιά σας αμέλεια, παραβλέπετε κάτι επειδή δε σας αρέσει και γίνεται ακόμα πιο δυσάρεστο επειδή το αμελείτε και στη συνέχεια το αμελείτε ακόμα πιο πολύ. Τα μικροκαθήκοντα της καθημερινής ζωής γίνονται δυσάρεστα και βαρετά επειδή φαντάζεστε ότι είστε φορτωμένος με πόνο και αρρώστια, με ντροπή και φτώχεια, αλλά η ζωή ενός ανθρώπου δεν έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα για το σύμπαν από τη ζωή ενός στρειδιού.

Τι νόημα έχει λοιπόν ένας πιτσιρικάς που, κουρασμένος από τη ζωή και κυνηγημένος από τον πόνο και τη μιζέρια, υπερνικά γενναία όλους τους φυσικούς τρόμους του θανάτου και δραπετεύει απ’ αυτή τη σκληρή σκηνή;

Χαλαρώστε το πρόσωπο σας και κουνήστε το ξυλαράκι
βρείτε το σημείο που τρέχει αίμα.
πάνω-κάτω
απαλά-σταθερά
Ξεπεράστε αυτές τις ψυχολογικές αναστολές σας και θα δείτε ότι
Η ανατροπή κρατών και αυτοκρατοριών εξαρτάται από το πιο μικρό καπρίτσιο ή πάθος ξέχωρων ατόμων 
Που λοιπόν είναι το έγκλημα στο ότι βγάζω μερικές ουγγιές αίμα από το φυσικό τους κανάλι;
Όσο πιο εύκολα το κάνετε τόσο λιγότερο χρειάζεται να το κάνετε. Όποιος έμαθε να μην κάνει τίποτα θα τα βρίσκει όλα έτοιμα.

Και τώρα έχω να ταΐσω κάτι αδέσποτες γάτες και να κάνω μάθημα στο λεπροκομείο.

Γράμματα στην Ν. #9

#8 http://pareklinonasti.blogspot.gr/2016/04/8.html

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος

Που λες, θα σου 'χα γράψει τουλάχιστον τρεις μέρες νωρίτερα αλλά είχα πιεί λίγο παραπάνω και ξέρεις, επειδή είμαι πολύ στρέιτ-ετζ αυτή την περίοδο μου βγήκε κάπως ενοχικά το όλο πράγμα και δεν μπορούσα να γράψω ή να κάνω γενικώς παραγωγικά πράγματα. Ας είναι. Θα μπορούσα να σου είχα γράψει και δυο-τρεις μήνες πριν άρα τι σημασία έχουν τρεις μέρες. Σωστά;

Η ζωή μου αυτήν την περίοδο: Διάβασμα – Σχολή – Σπίτι – Διάβασμα – Ύπνος. Στο ενδιάμεσα όλων αυτών πρέπει να θυμάμαι τα εξής: Να τρώω αλλά όχι πολύ. Να γυμνάζομαι λίγο αλλά όχι πολύ για να μην φρικάρω. Να πηγαίνω ψυχίατρο. Να πηγαίνω για καμιά μπίρα για να βλέπω καναν άνθρωπο αλλά όχι συχνά γιατί τα όποια λεφτά υπάρχουν πάνε στον ψυχίατρο. Να κοιτάζω καμιά κοπέλα για να θυμάμαι πως είναι οι κοπέλες. Και αυτά. Παράλληλα πρέπει να προσέχω κιόλας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις από ποιο στενό θα πεταχτεί ένας ακόμα ανώμαλος ψυχοπαθής να σου πει τη δικιά του παρανοϊκή θεωρία για τον κόσμο και τους ανθρώπους, την οποία προφανώς και δεν ενδιαφέρεσαι να ακούσεις. Διότι το θέμα δεν είναι να αποκαταστήσουμε την τρέλα ως μια εναλλακτική εκδοχή της πραγματικότητας και να την εντάξουμε στη ζωή μας μαζί με τους τρελούς, αλλά αντίθετα, να κατανοήσουμε τη λογική ως μια εναλλακτική εκδοχή της ψυχοπάθειας και να την πετάξουμε στα τρελάδικα μαζί με τους ψυχάκηδες. Να κλειδωθούμε όλοι μαζί υγιείς και μη στη Λέρο(που δεν υπάρχει πια) και να σφάξουμε ο ένας τον άλλο! Αντικοινωνικό ακούγεται ε; Ναι αν πιστεύεις πως τα σύγχρονα κράτη και η ζωή σε αυτά είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Τέλος πάντων, σε άλλα νέα απ’ την Ελλάδα, ναρκωτικά τέλος για μένα σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού. Τις ακολουθώ ευλαβικά φυσικά. Τόσο ευλαβικά που έχω ξεμείνει δυο-τρεις μήνες τώρα με μια ταμπλέτα (υποθέτω ότι μεταφράζουμε έτσι το blotter) lsd στο σπίτι και δεν βρίσκω έναν άνθρωπο να το δώσω έστω και τσάμπα. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα της νεολαίας σήμερα και στο λέω με βάση τις λίγες αλλά αρκετά στοχευμένες συναναστροφές μου με νεαρούς σε ηλικία χρήστες. Όλοι ψήνονται για χόρτα, κόκες, αμφεταμίνες ακόμα και πρέζες. Ο βαθμός αντίστασης τους είναι σχετικός και εξαρτάται απ’ τις καταβολές του καθενός αλλά σε γενικές γραμμές εν’ τέλει θα πάρουν κάτι απ’ τα παραπάνω ή και όλα τα παραπάνω πολλές φορές και ανάμεικτα. Όλα στα πλαίσια, καλώς ή κακως, της κατανάλωσης και της διασκέδασης του εδώ και του τώρα. Και έτσι καταλήγει ο άλλος να έχει να κοιμηθεί τρεις μέρες απ’ τις αμφεταμίνες ή να έχει  γυρίσει πέντε μπαρ όλο το βράδυ τσιτωμένος απ’ τις μυτιές. Χρόνο που δεν τον θεωρεί χαμένο ούτε ρίσκο για την υγεία του, αλλά άμα του πεις να φάει κάνα μανιταράκι και να αράξει ένα απόγευμα στον καναπέ του για λίγη ενδοσκόπηση θα αρχίσει να τρέμει σα το ψάρι λες και του είπες να πάει πίσω στο χρόνο να σκοτώσει τον Χίτλερ. Απ’ όλα τα πράγματα που θεωρούνται ναρκωτικά εκεί έξω τα μοναδικά, για την ώρα τουλάχιστον, που έχουν να προσφέρουν κάτι στο ανθρώπινο μυαλό είναι τα ψυχεδελικά, τα οποία βέβαια είναι και αυτά στα οποία σημειώνεται η χαμηλότερη χρήση. Ε καλά ούτε από αυτά παίρνω πλέον αλλά δεν πειράζει, άμα έρθεις καμιά βόλτα από τα μέρη μας και μου έχει μείνει το blotter πες μου να στο δώσω.

Για την προσωπική μου ζωή; Ανύπαρκτη μέχρι αηδίας. Σε μεγάλο βαθμό κατ’ επιλογή. Γενικά τρέχω απ’ το πρωί ως το βράδυ για διάφορα θέματα που παλιότερα απέρριπτα ως μικροαστικά, καριερίστικα, δεξιούλικα και τέτοια επίθετα. Τώρα βεβαία που έχω κάνει ό,τι μαλακία μπορούσα να κάνω στη ζωή μου και τρέχω και δε φτάνω να τα μαζέψω, ενώ παράλληλα σκάνε κάθε είδους παραννοικές καταστάσεις, άλλος τρελαίνεται, άλλος πέφτει στην πρέζα, άλλον τον κυνηγάνε φασίστες, άλλος έχει καρκίνο, το τελευταίο που αντέχω να κάνω είναι να μπω στη διαδικασία του φλερτ, των ραντεβού ενώ παράλληλα πιο κάζουαλ καταστάσεις δε με συγκινούν και μάλλον δεν τις συγκινώ ούτε και εγώ. Κι είναι και κάτι άλλο. Ας πούμε ότι μ’ αρέσει μια κοπέλα. Πριν κάτι μήνες μου βρήκε τελικά ο γιατρός τι σκατά έχω. Παίρνω ένα χαρτί που γράφει πάνω διάφορα, διατροφικές διαταραχές, καταθλίψεις και κυρίως διπολική διαταραχή(γλυτώνω στρατό γιέ!). Πάντα ήξερα ότι η διάθεση μου αλλάζει απότομα, ότι κάνω βλακείες, ότι έχω χοντρές μεταπτώσεις και τα λοιπά. Εγώ τα απέδιδα σε μια ποιητική διάθεση που έχω για τη ζωή και σε μια αγάπη για τον σουρεαλισμό. Τελικά έπρεπε να πάρω μερικά χαπάκια. Τα παίρνω τα χαπάκια λοιπόν και η ζωή μου όντως βελτιώνεται (δεν αισθάνομαι ότι με καταπιέζει ο γιατρός μου ή κάτι τέτοιο). Μόνο που να, όταν θα νιώσω την παρόρμηση, ας πούμε, να πω σε κάποια «Ξέρεις, μη φύγεις, έρχομαι να σε δω» δεν μπορώ πια να έχω εμπιστοσύνη στο μυαλό μου ότι θα το εννοεί. Εντάξει κανείς ποτέ δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στο μυαλό του 100% αλλά εγώ φοβάμαι πως για την ώρα έχω τραυματίσει σοβαρά αυτόν τον δεσμό που μας επιτρέπει να λέμε και να κάνουμε αυτό που σκεφτόμαστε, αν όχι συνέχεια έστω μερικές φορές.

Πάντως δεν κλαίγομαι. Καταγραφή κάνω. Είμαι καλύτερα απ’ ότι ήμουν έξι μήνες πριν και ελπίζω να συνεχίσει έτσι. Μαζί με μένα τη γλύτωσαν και αρκετοί από αυτούς που φοβόμουν ότι θα πάμε πακετάκι μαζί για τα σκουπίδια, άρα όλα καλά και είμαι παράλληλα αρκετά ευτυχής να βλέπω κόσμο που με όσο κουράγιο έχει αγωνίζεται να αλλάξει μερικά πράγματα. Επομένως ναι, έχω και καλά νέα. Κι αν ο κύριος Fondue(έτσι υπογράφω πλέον) τέλος πάντων δεν είναι και πολύ καλά στα μυαλά του για να φλερτάρει, να βγει ραντεβού ή κάτι τέτοιο, ε δεν χάλασε και ο κόσμος. Μπορεί πάντα να πέσω σε καμιά παράξενη που έχει έρθει για ένα βράδυ μόνο στην Αθήνα, να μιλήσουμε λίγο, να περπατήσουμε βόλτα όλη την πόλη το ίδιο βράδυ και το πρωί να παραδεχτούμε ο ένας στον άλλο ότι δεν έχουμε ιδέα τι σκατά θα κάνουμε στη ζωή μας. Ε και μετά απλά θα φύγει δεν νομίζω να καταλήξει κάπου. Είπαμε μην περιμένουμε και θαύματα. Μερικές φορές πρέπει να αρκούμαστε στο να φτιάχνουμε μια όμορφη εικόνα.

Φυσικά και δεν είναι εύκολο τι περίμενες;

Ειλικρινά δικός σου και με την πεποίθηση πως την ιστορία πρέπει να την διαβάζουμε απ’ την πρώτη φορά ως φάρσα.

Φ.Φ.

ΥΓ. Έχω ψηθεί για τα καλά ή μάλλον έχω δεσμευτεί στον εαυτό μου με την επόμενη κοπέλα που θα βγω (όταν με το καλό, δηλαδή σε αρκετά χρόνια όπως βλέπω τα πράγματα) να της πάρω τριαντάφυλλα. Ναι βασικά, ένα. Φυσικά και θα φρικάρει. Άρα ο στόχος είναι να μας κάτσει η μεθεπόμενη. Εκτός κι αν χμ… 

Μαϊμού

Αυτή η μαϊμού που εκτρέφεις

δε θα σε σώσει δε θα σε σώσει
τι κι αν κλέβει χρυσάφι, κι αν ξέρει να παίζει
βίντεο γκειμζ, και χόκεϊ και
αγοράζει με τα ρέστα απ’ την εφημερίδα ξυστό;

Αυτή η μαϊμού που εκτρέφεις
δε θα σε σώσει δε θα σώσει
τι κι αν ξέρει να μαγειρεύει, αν ξέρει από ιστορία
κι αν στη γαλλική επανάσταση
είναι με τους μετριοπαθείς φιλoβασιλικούς;

Αυτή η μαϊμού που εκτρέφεις
δε θα σε σώσει δε θα σε σώσει
ακόμα κι αν τα βράδια σου παίζει φλογέρα, σου βράζει το τσάι
αυτή η μαϊμού δε θα σε σώσει
κι ας ξέρει κουτσό και ας έπαιξε το Άγιαξ – Μπαρτσελόνα διπλό.

Αυτή η μαϊμού που εκτρέφεις

θα σε έσωζε μόνο, θα σε έσωζε μόνο
αν σου άνοιγε με ένα κρακ το κεφάλι στα δύο
και έβγαζε από μέσα
όχι ότι είναι περίεργο, ξένο, καινούργιο ή πολύ απλό
μα ότι είναι άρρωστο σάπιο νεκρό σκοτεινό.

Aυτή την μαίμου που εκτρέφεις
σε ένα κλουβί την έχεις κλεισμένη
της δίνεις λίγο, ελάχιστο φαγητό
και δε θα σε σώσει, δε θα σώσει γι’ αυτό ακριβώς. 

Ένα εκατομμύριο ταμπλέτες.

Ένα σκοτεινό απόγευμα ενός δυστυχισμένου γενάρη
που λεν’ και οι ποιητές
μπήκα στο δωμάτιο και η γάτα είχε ρίξει τα χάπια κάτω.
είναι ακριβά αυτά τα χάπια ειδικά
αν τα παίρνεις χωρίς συνταγή.
Ευτυχώς το κουτί δεν είχε ανοίξει με την πτώση, το βαλα στη θέση του, μου ‘χουν μείνει κάπου δέκα από αυτά και παίρνω ένα κάθε πρωί. Ο μήνας έχει 20 ακολουθώ το πρόγραμμα σωστά επομένως, σε λίγο καιρό θα ξέρουμε αν κάνουν κάτι, αλλά φοβάμαι
ότι αφού μας άφησαν τα κορίτσα,
αφού μας άφησε η όποια ηρεμία είχαμε,
αφού δεν έχουμε πια παιδική αφέλεια για να κρυφτούμε μέσα της,
αφού μας άφησε η όποια ελπίδα πώς η ανησυχία μας θα διοχετευτεί κάπου δημιουργικά
και όχι σε ταχυπαλμίες και κρίσεις άγχους
μήπως ρε φίλε
λέω μήπως
κάποιο από αυτά τα απογεύματα, αυτά τα ηλίθια απογεύματα που νυχτώνει απ’ τις εφτά
μας βαρεθούν και τα χάπια
και ανοίξουν τα κουτιά τους και φύγουν.

Φανταστείτε το λίγο

Ένα εκατομμύριο ταμπλέτες να εγκαταλείπουν μαζικά την μητρόπολη
τραγουδώντας κι αγκαλιάζοντας η μία την άλλη
κι οι ιδιοκτήτες κολλημένοι στα παράθυρα
να ξύνουμε την ξηροδερμία απ’ τα κεφάλια μας και να αναρωτιόμαστε
τι θα κάνουμε τώρα
που μείναμε και επίσημα μόνοι.