Ψαροκροκέτες

.απ' τη στιγμή που είναι νόμιμο
κι ακόμα χειρότερα
χρήσιμο για την οικονομία
υποθέτω
πως το να κατεβάζω κουτάκια μπύρας απ' τις 11 το πρώι
τίποτα παραπάνω δεν σημαίνει
παρά το ότι κάτι μέσα μου έχει πεθάνει

αλλά δεν πειράζει.

γιατί και τα ψοφίμια είναι μια χαρά
κι ούτε που με ενοχλεί αυτό εκεί που βρίσκεται

κάτι βράδια ορκίζομαι πως δεν το παίρνω καν χαμπάρι
αλλά την επόμενη μέρα ή βδομάδα είναι εκεί

πρόθυμο κι έτοιμο

να γίνει το καλύτερο λίπασμα
για ένα τόσο δα μικρό δεντράκι
που  τα απογευμάτα, πριν δύσει ο ήλιος
θα μοιάζει η σκιά του από μακριά
στα μάτια της δεσποινίδος που αγαπώ
με ψαροκροκέτα,
ένα μαύρο πουκάμισο
ή
εκατό και έναν λόγους να κρίνεις ένα βιβλίο απ' την αφιέρωση.

Πως να κερδίσετε την καρδιά μιας κοπέλας πιο όμορφης από εσάς

Μα φυσικά με το χιούμορ
λένε οι φίλοι μου
αλλά και ο περισσότερος κόσμος.
Δεν πειράζει για τη φάτσα σου
φέρσου φυσικά, κάνε την να γελάσει,
περάστε καλά μαζί,
παίξτε παντομίμα, μπόουλινγκ,,
αγοράστε παγωτό,
αλλά φρόντισε να σου πέσει
προτού προλάβεις να φας.
Να είσαι αστείος, αστείος, αστείος,
να μη μελαγχολείς
και όλα θα πάνε καλά
η εμφάνιση δεν μετράει και τόσο,
απλά φρόντισε να κινείσαι ανάμεσα στα αντικείμενα του χώρου
σαν να ήσασταν κάποτε συγγενείς.
Να κάνεις αστείες γκριμάτσες
αλλά να μην πίνεις περισσότερη μπύρα από εκείνη.
Καταπίεσε τις τάσεις σου
για πρώτα ραντεβού με σκυμμένα κεφάλια και ενοχές και θανάτους κι υγρές κάλτσες
και τις ελπίδες
για αποχαιρετισμούς σε ζωολογικούς κήπους ταΐζοντας ελέφαντες απ’ το χέρι σου.
Να περπατάς χαμογελαστά στο δρόμο, να μη σέρνεσαι, να μη κοιτάς κάτω.
Δε σου πάει καθόλου!
Χαιρέτα, βοήθα, κέρνα μαλλί της γριάς τους περαστικούς.
Φρόντισε να μην κρυφτείς, μα και να μην εξομολογηθείς ποτέ
τον βαθύ τρόμο του να ζεις μαζί τους στον ίδιο τόπο.
δεν θα ‘ταν αστείο.
πρέπει να είσαι αστείος.
γιατί εδώ ο έρωτας είναι μια παρτίδα σκάκι
κι αν σ’ αρέσει περισσότερο το τάβλι υπάρχουν και τα μπουρδέλα ή τα μοναστήρια ή

ένα λευκό-λευκό δωματιάκι που κάποιοι καλοί κύριοι σου επιτρέπουν επιτέλους
για πρώτη φορά να είσαι ο εαυτός σου.

Φρικτό ε;

 
Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις!

Γράμματα στην Ν. #10

#9 http://pareklinonasti.blogspot.gr/2017/03/9.html

Ήταν Ιούλης του 2017 και...

Άσχετο darling αλλά αφού συνεχίζουμε να τα λέμε, θα ήθελα να σου γράψω, πως είμαι περίπου τόσο τεχνοφοβικός αναφορικά με τα social media, όσο τα χρησιμοποιώ, δηλαδή πάρα πολύ. Σκεφτόμουν εδώ και πολύ καιρό να δοκιμάσω ένα καινούργιο αλλά δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τον τρόπο λειτουργίας του. Άσε καλύτερα, facebook και blogger, πάντα με ρουφιάνους έκανα παρέα, τώρα θα αλλάξω;

Τι άλλο; Μια που λέμε για social media, χαίρομαι πάρα πολύ που δεν έκανα ποτέ share αυτή τη βλακειούλα που "ποστάρουν" διάφοροι ότι "κάπου, κάποιος μιλάει στον ψυχίατρο του για σένα". Μπα... Εγώ δεν μιλάω ποτέ στον ψυχίατρο μου για σένα, διότι, όπως θα ξέρεις φαντάζομαι πολύ καλά, οι ψυχίατροι, οι ψυχόλογοι κοστίζουν πάρα πολύ. Ποιός έχει λεφτά στις μέρες μας για να ξοδέψει το ένα τέταρτο μιας συνεδρίας για να μιλήσει για τη γκόμενα ή τον γκόμενο. Εντάξει κάποιοι το κάνουν και δε θα το κρίνω, εγώ δε θα το έκανα όμως, διότι θεωρώ πως το κύριο χαρακτηριστικό του έρωτα δεν είναι το πάθος (που το έχω χεσμένο κιόλας ως αξία) αλλά η αταλάντευτη πεποίθηση για την αυταξία του. Άπαξ' και χρειάζεσαι ψυχολόγο, ψυχίατρο να κάτσει να σου πει αν ο τάδε άνθρωπος σου κάνει καλό ή κακό ή αν τον θες πραγματικά και πόσο τον θες και γιατί, ας το καλύτερα. Έδω και κύριε γιατρέ έχω έρθει επειδή θέλω τα φαρμακάκια μου, με την τάδε αφήστε να ξέρω εγώ καλύτερα, ο καθένας το επάγγελμα του σε αυτόν τον πλανήτη έτσι δεν είναι; Καταμερισμός εργασίας από τότε που κατεβήκαμε απ' τα δέντρα και δεν συμμαζεύεται το πράγμα. 

Κι άλλωστε πόσο εκβιαστικό είναι να πεις σε κάποιον ότι «Χθες είπα στο γιατρό μου για σένα». Έχουμε ξεφύγει τελείως.

Τέλος πάντων αυτά για τους ψυχιάτρους, πρόσφατα ανάκαλυψα πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις αντιψυχωτικά σαν ηρεμιστικό. Το έμαθα φυσικά από φίλους που παίρνουν αντιψυχωτικά. Γιατί να χρησιμοποιεί κάτι τέτοιο ένας άνθρωπος σαν και μένα που είτε δεν κοιμάται καθόλου, είτε κοιμάται σαν μοσχαράκι, δηλαδή τελείως αναίσθητα; Έχω πνιγεί στο άγχος τώρα τελευταία. Ναι εντάξει είπαμε να μην είμαι πρότυπο αλλά το φανταζόμουν λίγο πιο κουλ το αντι-μικροαστιλίκι. Βιώνω μια κατάσταση διαρκής κρίσης και ταχυπαλμίας. Ζω σε μεσοαστική περιοχή όπως ξέρεις κι αυτό το κάνει ακόμα χειρότερο, κάθε στιγμή πιστεύω πως είναι η τελευταία μου, και κάθε διάψευση αυτού, κάθε καλή στιγμή δηλαδή, τη βιώνω ως παγίδα, ως ένδειξη για τα επόμενα που θα έρθουν.

Κι εσύ; Και εσύ τι είσαι; Μια κατάσταση διαρκής κρίσης και ταχυπαλμίας σε μια μεσοαστική περιοχή. Όμορφο. Αλλά δεν μου αρέσει το δράμα πλέον, δεν μου αρέσει το πάθος, απολαμβάνω την ηρεμία, οι καλύτερες στιγμές είναι αυτές που παίζω με τη γάτα μου ή που συζητάω ήρεμα με ανθρώπους και καταλήγουμε σε κάποιο εφαρμόσιμο συμπέρασμα. Χαρούμενος νιώθω όχι τόσο όταν βλέπω μήνυμα σου (και Θεέ μου εντάξει, λίγα πράγματα μου προκαλούν κρίσεις διπολικότητας, όσο η επικοινωνία μαζί σου) αλλά όταν ανακαλύπτω ένα καινούργιο μαγαζί με καφέ κάτω από ένα ευρώ το ποτήρι (το προηγούμενο έκλεισε). Κοινώς είμαι η βαρεμάρα προσωποποιημένη και καλά κάνω, θαρρώ είμαι πιο χρήσιμος έτσι, όχι πως η χρησιμότητα ήταν ποτέ στους άμεσους στόχους μου.

Αλλά σκεφτόμουν αυτές τις μέρες, τώρα που άλλοι απ' τους φίλους μου πάνε να δουλέψουν σεζόν, άλλοι πάνε για συνεντεύξεις (με τα γνωστά αποτελέσματα) κι άλλοι μιλάνε και ψάχνονται για δουλειά ή σχολιάζουν το πόσο δεν θέλουν -με καμία παναγία- να δουλέψουν, γενικότερα για το προλεταριάτο. Ναι εντάξει. Έχω βάλει πολύ νερό στο κρασί μου αλλά παραμένω ο ίδιος άνθρωπος που ανέκαθεν φοβάται μέχρι αηδίας για τη ζωή του. Το θεωρώ προσόν όμως ως ένα βαθμό. Οι εργάτες αγάπη μου ή τουλάχιστον πολλοί απ' αυτούς δεν παραδέχονται ανοιχτά ότι φοβούνται ή ακόμα χειρότερα δεν φοβούνται. Ίσως επειδή είμαστε ακόμα μικροί; Ποιός ξέρει... Πάντως είναι θλιβερό, ένας μεγαλύτερος φόβος για το θάνατο, μια μεγαλύτερη καταννόηση για την αδυναμία θα βοηθούσαν. Γιατί μέχρι τώρα αυτό που συμβαίνει είναι ότι είμαστε γεννημένοι σε μια χώρα που απ' το πρωί ως το βράδυ ακούμε πως έχει πρόβλημα υπογεννητικότητας, μα τα ποσοστά ανεργίας είναι υψηλά. Κι η γενιά μας παει οικειοθελώς και σαπίζει, οι πιο χαζοί τουλάχιστον, σε "μαλακά" ή "σκληρά" ντραγκζ, νόμιμα ή παράνομα για να έχει κάτι να κάνει μέχρι τον επόμενο πόλεμο που θα απελευθερώσει μερικές θέσεις στην αγορά εργασίας. Ή εναλλακτικά συλλαμβάνεται και σκοτώνεται φορώντας φανέλες εταιρειών σε διάφορα χρώματα και σχήματα. Καμιά φορά θυμάται και να αγαπήσει. Μα είμαστε δυστυχώς όλοι μας ή οι περισσότεροι από εμάς τόσο πολύ εθισμένοι στην κτητικότητα (εντάξει τουλάχιστον μερικοί δεν το κρύβουμε) που αναλλώνουμε ένα τόσο ωραίο συναίσθημα φτιάχνοντας για αυτό στρατόπεδα, δικαστήρια, στίβους πάλης και σταθμούς πρώτους βοηθειών. Είναι να απορείς αν τελικά έχουμε προγραμματιστεί να σκεφτόμαστε ιεραρχικά και οποιοσδήποτε άλλος τρόπος σκέψης ενστικτωδώς μας απωθεί.

Όπως και να έχει. Την προηγούμενη φορά που σου έγραψα ήμουν πιο αισιόδοξος, τώρα με έχει πάρει ξανά από κάτω. Όχι δε φταις, αντιθέτως, πως θα μπορούσες άλλωστε. Απλά αναρωτιέμαι μερικές φορές, γιατί, ενώ καταλαβαίνουμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία που μας φωνάζει όλη μέρα ότι δεν ενδιαφέρεται με κανέναν τρόπο για εμάς, ότι η κηδεία μας της κοστίζει λιγότερο απ' ότι η περίθαλψη μας, πάμε και πέφτουμε μόνοι μας με τα μούτρα στη μηχανή του κιμά; Θέλουμε άραγε να τεστάρουμε αν μπλοφάρει; Δεν πρόκειται για μπλόφα. Κι εδώ σου έχω ένα μικρό tip-γρίφο. Πρέπει να σώσεις τον εαυτό σου darling. Κυρίως γιατί είναι υπέροχος (αυτό βλέπω τουλάχιστον εγώ), δηλαδή πρέπει να σώσεις το τομάρι σου, σε απλά ελληνικά κι ωστόσο οι άνθρωποι που κοιτάνε μόνο το τομάρι τους δεν αξίζουν τίποτα, παρα μόνο θλίψη και λύπηση. Δεν γίνεται να μείνεις ακριβώς όπως είσαι και να την παλέψεις κιόλας αλλά πρέπει ωστόσο να προσπαθήσεις, έτσι δεν είναι;

Κι άλλωστε έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, για καθέναν προλετάριο και προλετάρια που περνάει τα τριάντα, έχουμε και ένα μικρό θαύμα. Σωστά;

Και κάτι πάνω της

Φυτεύω παλάμες και χέρια 

στον κήπο μου 
για να χω κάποιον να μου γνέφει «Αντίο!» το πρωί. 

Υπάρχει κάτι 
που ενώνει τους λαούς του κόσμου; 
Η συνήθεια να αποφεύγεις τη μετακίνηση με ταξί. 

Μια οποιαδήποτε προοπτική  
θα μας έσωζε απ’ την κατάθλιψη. 
Η προοπτική μιας κηδείας με δημόσια δαπάνη; 

Πόσα θα γίνονταν ρε παιδί μου,  
αν σταματούσαμε να πίνουμε καφέδες έξω! 
Μα τι θα έκαναν τότε όσοι δουλεύουν σε καφετέριες; 

Σε συνέντευξη για δουλειά 

αν ρωτήσουν «Γιατί να σε προσλάβω;» 
απαντήστε «Τράβα ψόφα ρε καραγκιόζη!» 
 
Οι τριγύρω άνθρωποι μιλάνε για τον εαυτό τους στη διαπασών, 
απ’ την κόκα πίνω μόνο το ντεπόν και πετάω τα υπόλοιπα. 
Και κάτι πάνω της με ηρεμεί. 
 
Εκείνη προσπαθεί να ρουφήξει τη ζωή όπως η ηλεκτρική σκούπα τη σκόνη. 
εγώ είμαι περισσότερο η σκόνη. με ξεκολλάνε με ένα βρεγμένο πανί απ' το αγαπημένο μου έπιπλο
επειδή περιμένουν επισκέπτες.

Σκέφτομαι πως «Θα μπορούσα να πεθάνω»,
μα αμέσως το πνίγω  στο «Θα μπορούσα να ζήσω;» 
Και κάτι πάνω της με ηρεμεί. 

Ο θάνατος κάποιου άλλου

Έχει πλάκα

που οι περισσότεροι άνθρωποι
μιλώντας για το θάνατο
λέμε
όχι ότι πεθαίνουμε
αλλά «Ο θάνατος μου»
και προσθέτουμε τον χρόνο και τον τρόπο που θα συμβεί.
Έχει πλάκα γιατί έτσι
βγάζεις τον θάνατο έξω από εσένα
σαν να ήταν κάτι διαφορετικό, πχ ένα κατοικίδιο
που σου κάνανε δώρο όταν ήσουν μικρός
και έχεις ξεμείνει μόνος στον κόσμο
αναγκασμένος να το φροντίζεις.

μια μέρα
παθαίνεις καρδιακό
-αν και νέος, αν και σε είχαν προειδοποιήσει-
πεθαίνεις, σε ανακαλύπτουν μέρες μετά απ’ την μπόχα
και από πάνω σου
ένα μικρό κατάμαυρο γατάκι με φουντωτή ουρά
με τις σάρκες σου πασαλειμμένες ακόμα στα μούτρα του
να νιαουρίζει στους γείτονες σου
«Μιάου-μιάου», «Θα με πάρετε μαζί σας;»
Τίποτα το ιδιαίτερο,
αν ζούσες θα μπορούσες να πεις ότι δεν σε αφορά το θέμα.

Τα πλάσματα «Ουφ!» και η εκτροφή τους.

Τα «Ουφ!» είναι βρώμικα και μαλλιαρά. Οι μέχρι τώρα πληροφορίες λένε πως πλησιάζουν άτομα μεγαλύτερα των 13-14.
Στο μέλλον όμως, όλα αυτά θα αποδειχτούν βλακείες, θα φανεί
πως τα «Ουφ!» αγαπάνε τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Εμφανίζονται ένα-ένα ή και πολλά μαζί,
αλλά το πιο σύνηθες
είναι να εμφανίζεται ένα μονάχο του
παίζοντας το ρόλο του ανιχνευτή
κι αν βρει πρόσφορο έδαφος
τότε μόνο
ακολουθεί το υπόλοιπο κοπάδι.

Στα περισσότερα σπίτια επιτρέπεται η κατοχή «Ουφ!» από την εφηβεία και μετά. Συνήθως σε κάθε άτομο αντιστοιχεί ένα «Ουφ!», καμιά φορά κάποιος επιλέγει την φροντίδα δύο ή ακόμα και τεσσάρων, αλλά
-και εδώ πολλοί επισημαίνουν την ομοιότητα μεταξύ των «Ουφ!» και της ακμής-
ενώ γενικά το να έχει κάποιος «Ουφ!» δεν θεωρείται τίποτα το ανησυχητικό, υπερβολικά μεγάλος αριθμός από αυτά τα ζώα
εκλαμβάνεται ως σημάδι αρρώστιας και παρακμής. Ο κόσμος τρομάζει, αηδιάζει ή νιώθει μέχρι και μίσος. Μάταια κάποιοι επισημαίνουν πως η εκτροφή των «Ουφ!» ήταν παλιότερα ένα χόμπι των αριστοκρατών και όχι μια περιθωριακή ασχολία. Όποιος έχει «Ουφ!» σπίτι του και δεν τα στειρώνει, ώστε να μειώνεται διαρκώς ο αριθμός τους, θεωρείται ανεύθυνος και σύντομα απομονώνεται απ’ τους γύρω του.

Εν’ τέλει αφού η κατοχή «Ουφ!» είναι μάλλον αρνητική, γιατί δεν τα σκοτώνουν όλα;
Θα αναρωτηθεί κάποιος.
Νομίζω πως ισχύει το ίδιο όπως με τα σπάνια είδη φιδιών ή με τους κροκόδειλους, που αφού ο άνθρωπος εξολόθρευσε τα 9/10 απ’ όσα υπήρχαν στη φύση, έκλεισε τα υπόλοιπα σε ζωολογικούς κήπους. Κι όταν κάποιος γκρινιάζει για την εξόντωση όσων δεν πρόλαβαν να γίνουν εκθέματα, οι υπόλοιποι απαντάνε «Μα ήταν πολύ επικίνδυνα!». Έτσι λοιπόν τα «Ουφ!» είναι επικίνδυνα, αλλά πρέπει να διατηρούνται σε έναν μικρό αριθμό για τη συντήρηση του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας.

Έχω μερικές εκατοντάδες στο σπίτι.

Τα βρίσκω υπέροχα. Κάθε πρωί περιμένουν το φαγητό τους. Ξυπνάω και τους γεμίζω την ταΐστρα τους. Τα χαϊδεύω. Γουργουρίζουν. Κάθε χρόνο τα θηλυκά γεννάνε μερικά ακόμα. Χαρίζω κάποια σε φίλους, μόνο στους πολύ κοντινούς, αλλά τα περισσότερα μένουν σε μένα.

Πιστεύω πως είναι πολύ χρήσιμα σαν κατοικίδια.

Μπορούν να σε βοηθήσουν  να γίνεις φεμινιστής
ή να πιάσεις δουλειά σα ντελιβεράς και να σου αρέσει,
να σε κάνουν να μελετήσεις τη λογοτεχνία της ναζιστικής Γερμανίας
και να καταλάβεις πως οι καλύτεροι ναζί δεν ήταν ναζί.
Μπορούν να σώσουν τον γάμο σου με το αλκοόλ
χωρίς να επιδιορθώσουν το τζάμι που ράγισε.
Μπορούν να σε κάνουν να μαδάς μια μαργαρίτα με τις ώρες
και να είσαι ευχαριστημένος με αυτό.
Να σε κάνουν να γίνεις ο Andy, ο Joseph, ο André,
ακόμα ένας που του αρέσουν οι καστανές
ή τίποτα,
άμα καταφέρουν να είσαι εντάξει με το να είσαι τίποτα
αυτό είναι ένα θαύμα.

Τα «Ουφ!» είναι υπέροχα πλάσματα
σου δίνουν το κουράγιο να ξυπνάς μια ώρα νωρίτερα το πρωί,
μια ζωή αργότερα το βράδυ,
να χαμογελάς, να προσπαθείς χωρίς την ανάγκη ελπίδας, να αποτυγχάνεις
χωρίς την ανάγκη απογοήτευσης,

να φυτεύεις μια μικρή συκιά στα μέρη που δε συμβαίνουν, όλες οι αυτοκτονίες που είχες υποσχεθεί.

Υπέροχα πλάσματα.
Θέλετε και εσείς;
Υιοθετήστε κανένα αδέσποτο.
Δεν μου περισσεύει ούτε ένα «Ουφ!» να σας δώσω.